Showing posts with label कविता. Show all posts
Showing posts with label कविता. Show all posts

Monday, September 18, 2023

बातमी गोळीबाराची


बातमी गोळीबाराची
चुकचुकून नित्यक्रमाला लागण्याची
खात्री असते हे आपल्यापासून दूर असण्याची!
पण कधीतरी वेळ येतेच
सरावलेल्या मनाचा तोल ढवळून निघण्याची!

घडत होतं सारं लेकिच्या विद्यालयात
उज्ज्वल भविष्याच्या प्रांगणात!
डोळ्यासमोर जीव उभे
भितीच्या छायेत हादरुन गेलेले!
प्रांगणात पडलेले, घायाळ झालेले
मनाच्या, शरिराच्या चिंध्या उडालेले!
मिटून घेतले डोळे, खुपसलं डोकं तळव्यात
पोटच्या गोळ्याला जणू धरुन बसले हातात!

बातमी आली,
सगळ्या मुलांना खोलीत सुरक्षित बंदिस्त केल्याची
लेकरांचा जीव खोलीत कोंडून ठेवलेला, भितीने गुदमरलेला
पालकांचा  श्वास अडकलेला, लेकरांच्या जीवात गुंतलेला!

कितीतरी घरात ही अशी परिस्थिती
बाहेर विद्यालयाच्या गर्दी पत्रकारांची, पोलिसांची!
चर्चा सगळीकडे ’ब्रेकिंग न्यूजची’!
अक्राळविक्राळ होतो पोटातला गोळा
जेव्हा बळी पडतो प्राध्यापक लेकिला माहित असलेला! 

एक शिरशिरी उभ्या अंगातून
लेकीच्या भावविश्वाचा तडा घ्यावा कसा सांधून!
सुकून जातो गळ्यातला आवंढा
तरी वाटतं रडावं ढसाढसा
सगळं काही आलबेल, कळायला लागतात दोन तास
एकच गेला जीव या विचाराचा होतो अतोनात त्रास!
आपण काळजीने त्रस्त
लेक ओठ मिटून घट्ट!
वाट पाहायची तिने मोकळं व्हायची
मनातल्या भावना व्यक्त करायची! 

आणि...

पुन्हा एकदा त्याच जात्यातून तसंच धान्य दळलं जातं
पुन्हा मुलं कोंडली जातात, श्वास अडकतात!
फक्त होत नाही जिवितहानी
तेच समाधान बाळगायचं मनी!
यावेळी मात्र लेक बोलते
म्हणते, रोज मरे त्याला कोण रडे!
पण भिती आम्हाला खरंच वाटते
सावध राहायचा क्षीण येतो
कशाला गं माणूस असं करतो!

तीन तासांच्या अंतरावर असलेल्या
लेकराला मारावी वाटते घट्ट मिठी!
कुशीत ठेवावं अलगद जपून
द्यावं आश्वासन सुरक्षिततेचं भविष्याचे पंख छाटून!

कळत नाही कशी करावी ही वृत्ती नष्ट

अन पसरतील पंख मुलं निर्धास्त - मुक्त!


(पर्णिकाच्या महाविद्यालयात २८ ऑगस्टला आणि नंतर १२ सप्टेंबरला गोळीबाराच्या घटना घडल्या. मुलं अशा घटनांना तोंड देताना सावरल्यासारखी वाटत असली तरी त्यांच्या मनावरचं भितीचं सावट पटकन नाहीसं होत नाही आणि भावनिकदृष्ट्या त्यांना जाणवलं नाही तरी परिणाम होत असतातच. पर्णिका आणि तिथे शिकणार्‍या सर्वच मुलांचा विचार मनात येऊन उमटलेले शब्द)


Monday, September 10, 2018

नवरा म्हणजे!

नवरा म्हणजे नवरा असतो
अं, हं, बरं एवढंच बोलतो
त्याचंही ’काम’ आम्ही करतो
तेव्हा ’किती बोलतेस’ म्हणतो!

नवरा म्हणजे नवरा असतो
यादीतलं सगळं बाजारातच राहतं
कुरकूर केली की वैतागतो
कशाची किंमत नाही म्हणून गुरगुरतो!

नवरा म्हणजे नवरा असतो
कामावरुन आला की टी.व्ही. चा भक्त होतो
बायकोने पावलावर पाऊल टाकलं की
पोटातल्या कावळ्यांसारखंच कावकाव करतो!

नवरा म्हणजे नवरा असतो
कामांच्या नावाने पंचवार्षिक योजना असतो
नोकरासारखं वागवता म्हणत राहतो
आणि राजाच्या थाटात आराम करतो!

नवरा म्हणजे नवरा असतो...

Thursday, August 30, 2018

आई म्हणजे...

उद्या शाळा सुरु होणार
सुट्टी आता संपणार!
सुटीत कळलं आई म्हणजे काय असते
मला चिकटलेली पाल भासते!
आई म्हणजे आई असते
कटकट तिची संपणारी नसते!
उशीरा उठलं की किती झोपतेस
जागलं की किती जागतेस!
फोनचा वापर कमी कर सांगते
सांगायला फक्त फोनमधून डोकं वर काढते!
सारखी काय चिडतेस, बसतेस का जरा शांत
हेही ती आवाज चढवून, वैतागूनच विचारते!
मदत केली तरी धड नाही करत म्हणून सगळं स्वत:च करते
आणि कार्टी मदत करत नाही म्हणून कुरकूरत राहते!
शाळेची मी अधिरतेने वाट पाहते
पण आता मला आई हवी असते!
ती माझी आई असते, तिच्याशिवाय पान कुठे हलते!
तिची कटकट हेच माझ्यावरचं प्रेम असते, ते फक्त मलाच कळते! 

- मोहना जोगळेकर

Thursday, September 21, 2017

सपोर्ट

मला ’सपोर्ट’ करायला खूप आवडतं
माझ्यासारखे आहेत बरं  खूप
आमच्याशिवाय वाजत नाही सूप!

जातो झालं सतत ’सपोर्ट’ करायला
पण आम्ही बांधील नाही कशाला
शोधायचो असतो आमचा आनंद आम्हाला!

सपोर्ट करण्यासाठी जावं लागतं सगळीकडे
थकवा येऊन डोळे मिटतात थोडेथोडे
पण ’आम्ही’ तर असायलाच हवं ना जिकडे - तिकडे!

सपोर्टने मरगळ पसरली गात्रोगात्री  
बाहेर गेलं की होतील मोकळी, ही खात्री
आतल्यापेक्षा बाहेर गर्दी, आम्ही जातीचे दर्दी!

आलो कधीतरी आत, नाट्यसंगीताची चालू होती तान
स्वीकारताना सार्‍यांची दाद, गायक वदला
शिष्टाचाराचं ठेवा की हो थोडंतरी भान!

चालू आहे तुमचं आत - बाहेर, नका देऊ असा आहेर
गाणं संपेपर्यंत धरा धीर, नंतर वळवा मोहरा बाहेर
जो खरा रसिक, त्यासाठी आता मारावी म्हणतो लकेर!

कसला हा गायक, ह्याला ’सपोर्ट’  कळत नाही
इतकी छान तान मारली आहे की
भांगड़ा करण्याशिवाय पर्याय नाही! - मोहना

Friday, September 15, 2017

फुलपाखरु

रोज एकेक स्वप्न
विसावतंय मनाच्या कोपर्‍यात
बसली आहेत जणू निवांत देव्हार्‍यात!

किती जमली आहेत स्वत:हून
निरखते त्यांना डोळे भरुन
पूर्ततेच्या कल्पनेने हरखून!

निरखतायत स्वप्न एकमेकांना असूयेने
ढकलतायत एकमेकाला त्वेषाने
अग्रक्रमाच्या इर्षेने!

हाताळेन  एकेक सवडीने
कशाला काही घाई गडबडीने
राहावं म्हणते जरा सुखासमाधानाने!

स्वप्नांच्या भाऊ गर्दीचा
पडला केव्हातरी विसरच
कोपर्‍यात झाली खरी त्यांची घुसमटच!

बसून बसून फारच त्रास लागली द्यायला
म्हटलं, हवीत कशाला ती आपल्याला
द्यावीत आता जशीच्या तशी दुसर्‍याला!

पण नकोच, खूप आवडीने धरलेल्या फुलपाखराला
मुक्त श्वास घेण्यासाठी सोडायचो आपण लहानपणी
तसं एकेक स्वप्न सोडते मी आता निळ्याशार आभाळात जागेपणी!

Thursday, August 31, 2017

प्रवास

आरशासमोर मी, निरखीत भाव चेहर्‍यावरचा
माझा आणि माझ्या मनातल्या अनेकांचा!
सारा प्रवासच रंजक होता
बालपणातच प्रारंभ दडला होता!

लहानपणीच लागलं जमायला
शब्दफुलांचा वापर करायला!
स्वार्थ कुणाला चुकलाय
त्यातच परमार्थ दडलाय!

मग मला छंदच लागला,
चेहर्‍यांच्या आतलं धुंडाळायचा!
स्वत:च्या मनातलं लपवत
दुसर्‍याच्या मनातलं ढोंग ओळखायचा!

काळ आता थकला, आरशापुढे नग्न झाला
चेहर्‍यावरचं ओझं बाजूला करत अंतरंगात डोकावला!
कधीतरी बरसलेलं  निरागसत्व
शोधत शोधत शांत झाला! --- मोहना

Tuesday, May 30, 2017

पाखरु

सकाळी, सकाळी,
दूर गावाहून पिल्लं आली!
पक्ष्यांच्या घरट्यात
किलबिलाटाची घंटा किणकिणली!
किती दिवसांनी पाखरं परतली
आई - बाबांची धांदल उडाली!
आवडते घास देण्याची घाई झाली
सहवास, गप्पांची लयलूट जाहली!
सुखदुःखांची, स्वप्नांची
मांदियाळी झाली!
स्वप्न पाखरांच्या मनातली
भरारीसाठी आतुरली!
कोरली मनात पाखरांची छबी
निरोपाची घटीका जवळ आली!
किलबिलाटाची घंटा विसावली
वाजेल ती पुन्हा कधीतरी सकाळी! - मोहना

Saturday, March 18, 2017

शाळा

शाळेचं नाव घेतलं की जीवात कसं गलबलतं
सारं काही उगाचच ओळखीचं भासतं!

एकच शाळा हाच शिक्का अनमोल
हर एक मनातला ओलावा खोल!

कुणीतरी कुणाला ओळखलं
आठवणींच्या गजर्‍यात पुन्हा ओवलं!

काही चेहरे प्रेमात पडलेले
काळाच्या ओघात दुरावलेले!

काही चेहरे प्रेम व्यक्त न केलेले
पुन्हा इथे डोकावलेले!

असतो एखादा तरी दुवा
जागवतो मनातला मेवा!

रस्त्याच्या कडेचं अरबट - चरबट खाणं
हिरव्यागार मैदानावरचं सुसाट पळणं!

मैदान,  शिक्षक, मित्र - मैत्रिणी
मनाच्या फळ्यावर सार्‍याची गर्दी!

प्रत्येकाच्या आठवणींची वेगळी पाटी!
कमावलं, गमावलंची पुसट नक्षी!

तेवत ठेवू दिवा स्नेहाचा
शाळेतल्या सवंगड्यांचा! - मोहना प्रभुदेसाई जोगळेकर

Friday, October 21, 2016

द्या ना मला तुमचं लहानपण

आई म्हणते,
बालपणीचा काळ सुखाचा
कुणीतरी सांगा तो कसा शोधायचा!
शाळेची वेळ संपत नाही
नंतर असते छंद वर्गांची घाई!
मेजवानी शनिवारी, तिथे
फोन, व्हीडीओ गेम्सची संगत भारी!
झोपायला पापणी मिटत नाही
दिवस कधी संपणार उमगत नाही!
विचार करायलाही फुरसत नाही
तुम्ही, नाही म्हणायची
संधी हाती लागूच देत नाही!
तुम्हाला पाहिजे म्हणून करायचं
आम्हाला काय आवडतं ते कधी कळायचं!
कसा गं असतो बालपणीचा काळ सुखाचा
आई तूच सांग, कसा तो शोधायचा!
पायावर पडलं पाणी की
तुला खेळायला जायची घाई!
शुंभकरोतीला घरी आलं
की दिवस संपून जाई!
बाबाचं लहानपण भारी
सारखी आपली मारामारी!
द्या ना मला तुमचं लहानपण!
जपेन मी हृदयात ते क्षण
मोठी झाले की मी ही म्हणेन
रम्य ते माझं बालपण! - मोहना जोगळेकर

Tuesday, August 2, 2016

स्त्रीत्वाच्या पिढ्या!

आजी म्हणायची...
खरं तर काहीच म्हणायची नाही
तिने स्वीकारलं होतं तिचं गृहिणी असणं
वेगळं नव्हतंच तिच्या दृष्टीने
घरच्या परिघात ’स्व’ ला विरघळू देणं!

आई म्हणायची,
घरच्या जबाबदार्‍यांनी बांधून ठेवलं
असलेलं काम सोडायला लागलं!
पसर पंख, मार भरारी
लाभू दे स्वावलंबनाला
कर्तुत्वाची झळाळी!

आम्ही म्हटलं,
आजीचं पाहिलंय
आईने सांगितलंय
बदलायला हवं!
फडकवले झेंडे
स्त्रीमुक्तीचे, स्वतंत्रतेचे,
कर्तुत्वाचे, स्वावलंबनाचे!

वाटलं,
मिळालं सारं,
स्त्रीने स्वत:ला शाबित केलं
स्त्रीमुक्तीचं पेव फुटलं!
"स्व" ला उधाण आलं
कुठे थांबायचं कळेना
काय कमावलं काय गमावलं समजेना
स्त्रीत्व म्हणजे नेमकं काय ह्याचा उलगडा होईना
हातात शून्य मावेना!

आई, आजी, आमची पिढी
सर्वांकडे पाहून स्वप्नातली स्त्री हसली,
म्हणाली,
अगं मीच ती
दृष्टी असून तू अंध
स्त्रीत्व म्हणजे गंध
बकुळीच्या फुलासारखा
हळुवार पसरणारा
दरवळणारा, मोहवणारा,
आणि तरीही,
स्वतंत्र अस्तित्व जपणारा! - मोहना प्रभुदेसाई जोगळेकर

Monday, July 25, 2016

सवंगडी

कधीतरी मोठं व्हायला झालं
आणि लक्षात आलं
लहानपण पळून गेलं!
थांबवलं नाही तर हातातून जाईल
अधिकच मोठं व्हायला होईल!
धावत जाऊन बोट धरलं, आणलं त्याला परत!
जरा कुरकुरलं, दमलंही, धाप लागली म्हणालं
पण वळलं अखेर हसत हसत!

सागरगोटे खेळू, पारंब्यांना लटकू
आंब्याच्या झाडावरच्या कैर्‍या तोडू
तिखट मीठ लावून झाडावरच खाऊ!
नदीत डुंबू,  मस्ती करु, गप्पा झोडू
थापा मारु, मोठेपण विसरत  हुंदडत राहू!

बालपण घरात आलं
मुलीचंही सवंगडी बनलं!
तुझी आणि माझी जोडी
लहानपणची शर्यत खोटी
तरी पैजेची आस मोठी!
माझं लहानपण दमत होतं, थकत होतं!
मुलीचं बालपण उत्साहात होतं
माझ्यातली उमेद जागवत होतं!

बसलो एकमेकींना लगटून
लेक हसली खुदकन
गळ्यात पडली पटकन!
किती गं छान तुझं लहानपण
बोलवून आण अधूनमधून
आवडेल माझ्या बालपणाला
तुझ्या लहानपणाचं सवंगडी बनायला! - मोहना प्रभुदेसाई जोगळेकर

Sunday, July 10, 2016

आत्मा


शाळेच्या दिवसात मैत्री हेच सूत्र असतं
आमचा समाज, आपल्यातलेच असं काही नसतं!
आपल्यातले, आमच्या समाजातले
कुणास ठाऊक हे विष कुठून येतं
कळेपर्यत मनात भिनून जातं!

वाटतं,
आमचा समाज, आपल्यालेतच
हा जातीवाद राहिलाय माघारी!
तेव्हा कुठे ठाऊक होतं
वर्णभेद उभा ठाकलाय ठायीठायी!
’लेबलं’ आहेतच सर्वत्र
आधी जातीवरुन, आता वर्णावरुन
गोरे काळ्यांना मारतात!
काळे पेटून उठतात
’मायनॉरिटी’ सुन्न होतात!

माणूस नावाची जात हरवली आहे
माणूसकी नावाचा धर्म गाडला गेलाय!
आत्मा सापडत नाही म्हणून
त्यांचा  श्वास कोंडत चाललाय!

कदाचित दिसतील दोघं तुम्हाला!
हिंसेच्या प्रागंणात गोंधळलेले, घाबरलेले
विसरु नका त्यांची समजूत घालायला
 हात धरुन स्वत:च्या घरात आणायला! - मोहना

Sunday, June 19, 2016

कवितेला कवितेने उत्तर :-)

(कवी अनामिक पण त्याच्या कवितेला माझं कवितेने उत्तर  :-) आधी त्याची मग माझी कविता. )

प्राणसखी
घरी असलीस म्हणजे सारखे
"हे करा अन ते करा"
पेपर खाली पडला तरी 
"किती हो केला पसारा"
म्हणून म्हटले चार दिवस
जाऊन ये तू माहेरी
निवांत आणि सुखाने
एकटाच राहीन घरी
सोडून आलो तिला मग
आनंदाने काल
काय सांगू मित्रांनो
तुम्हा माझे हाल
सकाळीच उठल्यावर
आधी कचरा काढू
सगळे कोपरे धुंडाळले पण
सापडला नाही झाडू
ठेवला कचरा तसाच म्हटलं
दात घासू बेस्ट
ब्रश तर सापडला पण
कुठे ठेवली पेस्ट
आंघोळीला गारच पाणी
वाटेल म्हटलं छान
टॉवेल राहिला बाहेरच
कुणाला सांगू आण
चह करायला गेलो तर
सापडेना साखर
गॅस काही पटेना
बिघडलेला लायटर
वाटे कटकट तुझी राणि
तू घरी असताना
जीवन सारे सुने वाटे
तू जवळ नसताना
मी जर असेल शिव तर
तू माझी शक्ती
सदा जवळी असावीस तू
हीच आता आसक्ती
सहचारिणी हे प्राणसखे
विनवितो मी गं तुला
जेव्हा कुठेही जाशील तू
घेऊन जा गं मला... 
____________________________________________________
वरच्या कवितेबद्दल सर्व गृहीणींच्या वतीने:
सख्या,
भावल्या तुझ्या भावना
असतोस तू माझ्या मनात
मी कुठेही गेले तरी!
न सांगता जेव्हा शिकशील
तू माझा भार हलका करायला
लागशील कचरा काढायला
वस्तू जागच्या जागी ठेवायला
आपल्या वस्तू आपणच घ्यायला
त्यावेळी आवडेल मला तुझं
स्वावलंबनाच्या झुल्यावर झुलणं
माझ्या खुशीत अशी भर घालणं!
हे जेव्हा करशील
तेव्हा मलाही मिळेल थोडा वेळ
माझ्यासाठी, माझ्या छंदासाठी
आनंदाच्या झुल्यावर उंच झोका घेण्यासाठी!
पुढच्यावेळी मी गेले कुठे
तर येऊ दे कविता अशी
ज्यातून मला कळेल
जमलं तुला सारं
ते सुख असेल न्यारं! - मोहना प्रभुदेसाई जोगेळेकर

Saturday, May 28, 2016

तुम्ही

तुम्ही विचारलंत,
’तुमच्याकडे’ कसं असतं?
’आपल्या’ भारतात असतं तसंच
इकडे राहून ’भारत’ आमच्या मनात
तिकडे राहून ’परदेश’ तुमच्या तनामनात!

तुम्ही तिकडे इंग्रजी जोपासता
आम्ही इकडे मराठी
सांस्कृतिक कार्यक्रमांची उधळण
भारतातल्या कलाकारांना आमंत्रण
तुम्ही आम्हाला सांगता इंग्रजी सिरीयलबद्दल
आम्ही तुम्हाला मराठी मालिकांबद्दल!

तुम्हाला ’तिकडेच’ राहतो
याचा अभिमान वाटतो!
मनात आलं म्हणून
इकडे येता येत नसतं
हे सत्य दुर्लक्षित असतं!

तुमच्या दुष्टीने आम्हाला
पैशाचा, आरामाचा, सुखसोयींचा मोह!
विनाकारण सार्‍याचा उहापोह!
तुम्हाला,
 आमच्या ’एकाकी’ झालेल्या पालकांबद्दल सहानूभुती वाटते
आम्हाला,
तिथेच असून तुमच्या सहवासाला मुकलेल्या आई - वडिलांबद्दल!

परत नाही यावंसं वाटत?
तुम्ही विचारलंत,
तुम्हाला नाही ’इकडे’ यावंसं वाटत?
पलिकडे शांतता
बाजार हा भावनांचा
फसलेल्या इच्छा आकांक्षांचा! - मोहना प्रभुदेसाई जोगळेकर

Thursday, May 26, 2016

भेट

आपण सर्व कितीतरी वर्षांनी                  
काळाची पानं पुसतोय
उत्सुकता, अधीरता
हूरहूर दूरदूर
अस्वस्थ, स्वस्थ
लंबक हेलकावतोय
आज आपण सगळे भेटतोय!

मन आणि वय झालंय शाळकरी!
चेहरे ओळखीचे, बिनओळखीचे
हृदयात जपलेले
संख्येच्या भाऊगर्दीत
लक्षातही न आलेले
तरी भेटायच्या कल्पनेने
उरात धडधड वाढलेली!

त्या वेळेला भावलेला तो, ती कशी वाटेल?
कोण, कुठे ’पोचलं’ असेल?
मनातल्या मनात हिशोब सुरु झाले
काय कमावलं, काय गमावलं
उत्सुकतेचं दळण दळलं जातंय मनाच्या जात्यावर
भेटायची वेळ आली काही सेकदांवर!

छान झालं, भेट झाली
तसं पूलाखालून बरंच पाणी गेलंय
ओळखीचे चेहरे अनोळखी झालेयत
गळ्यात गळा घालून फिरलेली मनं
’कमावलेलं’ दाखवायच्या नादात
’गमावलेलं’ शोधायच्या प्रयत्नात!

हास्यविनोदात दिवस बुडाला
सगळे पांगले, माघारी निघाले
भेटीने घेतला प्रत्येकाच्या हृदयाचा ठाव!
वास्तवाच्या दुनियेत प्रवेश करताना
मनात दाटून आला ओलाव्याचा भाव!
असंच भेटत जाऊ ’मैत्र’ जपत राहू
अशा ’थांब्यावर’ उभे आपण
जिथे ’दाखवणं’ ’गमावणं’ सारंच नगण्य
जे आहे ते जपू
मैत्रीची ज्योत पेटती ठेवू!

मोहना प्रभुदेसाई जोगळेकर

Thursday, December 11, 2014

प्रश्न

एकदा एका आईला वाटलं
आपण जे अनुभवलं नाही ते 
मुलांना मिळावं
मोकळेपणाने त्यांनी आयुष्य उपभोगावं!

मुलाचा चेहरा उजळला
देहभर ट्यॅट्यु ची नक्षी तो ल्याला
दारुचे ग्लास  रिचवत राहिला
नाईट लाइफच्या धुंदी चा कैफ
शरीरात मुरला 
स्वातंत्र्याचा स्वैराचार हवेत उधळला!

एके दिवशी मुलगा घेऊन आला एका मुलीला
म्हणाला,
कळत नाही लिव्ह इन रिलेशनशिप की लग्न
पण ठरवायला हवं हिच्या गर्भातल्या जीवाचं भवितव्य
माता वदली,
तुला जे वाटेल तेच योग्यं
मी काही बोलणं म्हणजे माझ्याच नियमाचा भंग!

बहिणीने भावाचा कित्ता गिरवला
बाळाच्या आगमनाचा सुगावा लागला
माता वदली,
चल, तुझ्या बॉयफ्रेंडच्या घरी जाऊ
बॉयफ्रेंड आला दारात, बाजूला त्याची आई!
तुझ्या घरच्यासारखं वातावरण आमच्याकडे नाही
लग्नाच्या आधी पोरंबाळं आम्ही होऊ देत नाही.
मुलगी भडकली, आईला म्हणाली,
कुमारी माता होऊ की गर्भपात करु?
माता थबकली, चिंतेत बुडाली
नियमाचा भंग करु  की तुला वाटेल तेच योग्यं म्हणू...?

Sunday, June 15, 2014

आठवणी

शाळा, नाटकाचा सराव, मैदानावरचे खेळ
यातून अभ्यासाला नसायचा वेळ
पण भाऊ तुम्ही होतात,
अभ्यास राहिला आहे म्हणून गलितगात्र झाल्यावर
तुम्ही पुरा केलात!
हातात ठेवायचात वही
म्हणायचात,
घ्या हे, लिहलं आहे, तुझं काम केलं आहे
आता निघा...!

कधी चिडायचात, खोटं बोललो की ओरडायचात
कामं टाळली की वैतागायचात
पण चला, बॅडमिंटन खेळू या म्हटलं की तयारीतच असायचात!

भारतात आलं की जाऊन येऊ कुठेतरी म्हणून
फिरायला जायचे दौरे काढायचात,
तुमच्या गडगडाटी हसण्याने घर  भरल्यासारखं व्हायचं
आनंदाचं झाड घरातच रुजल्यासारखं वाटायचं!

तुम्ही म्हणाला असतात,
वा, वा लक्षात ठेवलंस का सगळं
आता पोरांना नको सांगूस
नाहीतर बसवतील बाबाला अभ्यासाला
मिळतील शिव्या सासर्‍याला! :-).

भाऊ, तुमच्या आठवणींसाठी ’फादर्स डे’ ची आवश्यकता नाहीच तरी त्या दिवसानेच मला माझ्या भावना शब्दात मांडता आल्या. सगळ्या बाबांना शुभेच्छा - आजचा दिवस मुलांसमवेत अगदी ’धम्माल’ दिवस व्हावा प्रत्येकाचा. 

Saturday, August 3, 2013

पिंपळपान (फ्रेंडशिप डे निमित्त)

पाठीवरचं जड दप्तर, लाल रिबीनींनी घट्ट बांधलेल्या वेण्या  
रमत गमत शाळेला पोचणं
गप्पा, हसणं खिदळणं, वाद घालणं
कित्ती कित्ती गोष्टी आपण एकत्र केल्या
मग, कधी कधी
रुसवे, फुगवे, भांडणं, हेवा, कागाळ्या 
मी तुझ्याशी बोलत नाही म्हणता, म्हणता
कधी एकदा बोलतो
अबोल्याच्या दिवसात काय झालं ते सांगतो
असं होवून जाणं
असे ते दिवस!
पाहता पाहता भूतकाळात हरवले!
विस्मृतीच्या गर्तेत अडकले
फ्रेंडशीप डे ला आठवणी
काढण्यापुरते उरले!
पण तरीही पिंपळपानासारखे
मनाच्या पानात वर्षानुवर्ष जपले!

माझ्या पिंपळपानात दडलेल्या देवरुख, कणकवली, पालघर, रत्नागिरी.....सार्‍या मैत्रीणींना

हॅपी फ्रेंडशीप डे!

Thursday, January 3, 2013

बदल

महाविद्यालयीन काळात  तावातावाने मारलेल्या गप्पा, मांडलेले विचार आणि त्यातून निर्माण झालेली ही कविता. कविता 'पाडण्याचा' छंद होता त्या काळातली. आज कित्येक वर्ष उलटली तरी सगळं जैसे थे च आहे असं वाटायला लावणारी.

तुम्हाला खोटं वाटेल
पण हल्ली सारं जगच बदललंय
सगळं कसं छान, छान होत चाललंय
माणूस माणसाप्रमाणे वागतोय
देश उन्नतीकडे झेपावतोय!
माणुसकीचाही पूर आलाय
सार्‍या देशाचा नूरच बदललाय
आदर्शवाद अस्तित्वात आलाय
बलात्कार, खून, भ्रष्टाचार हे शब्दच
मुळी नष्ट झाले आहेत
मी म्हटलं ना,
तुम्हाला हे खोटं वाटेल
तसंच झालंय,
समोरचा  माणूस 
विचित्र नजरेने पाहतोय,
कुणापाशी तरी कुजबुतोय
ही वेडी अशीच फिरत असते
अक्रीतासारखं बडबडत राहते!

Friday, April 27, 2012

श्रद्धा


मध्यंतरी मैत्रीणीकडे वैभवलक्ष्मी व्रताच्या उद्यापनासाठी गेले होते. देवीचं महात्म्यं सांगताना कुणीतरी म्हणालं.
"सगळं नीट करावं लागतं नाहीतर प्रत्यय देतेच देवी."
"म्हणजे?"
 तिने आपल्या मैत्रीणी बाबत घडलेली घटना सांगितली. व्रताच्या दिवशी मैत्रीण अचानक आजारी पडली.  रुग्णालयात हलवावं लागलं. पोटदुखीने बेजार झाली होती. विचार केल्यावर लक्षात आलं की व्रताच्या दिवशी आंबट खाल्लं होतं.

 देवीचा महिमा म्हणून दिलेलं हे उदाहरण. हळदीकुंकु, पादुका आगमन, व्रतं, भोंडला असं परदेशात राहूनही करतात म्हणून कौतुक करायचं की माणसाच्या श्रद्धेचा, भक्तीचा अतिरेक कुठे पोचवणार याची चिंता करायची? असं काही ना काही मनात  घोळत राहिलं. त्या अस्वस्थतेतून जन्माला आलेली ही कविता.

माणूस

भग्न मंदिराच्या एकेक पायर्‍या
ती चढत होती
देवळातल्या देवीलाच जाब विचारायला
जात होती
चढताना तिला कळलंच नाही
तिची वाट बंद होत होती
पायरी पायरी ढासळत होती!

देवीने सुटकेचा श्वास सोडला
बाई गं, किती जणांचे प्रश्न सोडवू?
त्यापेक्षा दोघी एकदमच ब्रम्हदेवाकडे जाऊ!

रस्त्यावरुन,
एक भक्त विस्मयाने पहात होता,
 आपलं गार्‍हाणं कुठे घालावं हा मोठा पेच होता
समोर, देऊळ स्त्रीसह
जमीनदोस्त होत होतं
आणि त्याचं ’माणूसपणही’!
कोणतातरी देव शोधायचंच
काम महत्त्वाचं होतं
त्यापुढे त्या स्त्रीचं जीवन क्षुल्लक होतं
हेच तर त्या देवाचंही दु:ख होतं!