Friday, March 23, 2012

काय म्हणायचं याला?

"गोष्ट वाचली तू लिहलेली" माझी  मैत्रीण म्हणाली.
"वाचलीस का?" माझा निरर्थक प्रश्न.
"तुला इतकं का वाटतंय, म्हणजे  तुझ्या आईचं वय अगदी चाळीस, पंचेचाळीस नव्हतं. एकोणसत्तर ना? "
 एकदम अस्वस्थपणा भरुन आला मनात.  उत्तर सुचेना म्हणून म्हटलं.
"मी लांब असते म्हणून वाटत असेल."  खरं तर म्हणावंस वाटत होतं. परदु:ख शीतलच असतं बाई, जोपर्यंत आपले आई वडिल जात नाहीत तोपर्यंत माणसाला नाही समजत त्यातली वेदना. हे असं काही म्हटलं तर तिला राग येईल, ती दुखावली जाईल म्हणून गप्प बसले.
ती माझ्या ’पूल’ कथेबद्दल (ब्लॉगवर आहे) बोलत होती.  आई गेल्यावर मनातल्या भावना कागदावर उतरलेली ती कथा आहे.

फेसबुकवर गप्पा चालल्या होत्या चुलत चुलत बहिणीबरोबर.
"मागच्यावेळसारखं, तू आलीस  की भेटायचं मनात होतं."
"हो ना." माझा त्रोटक प्रतिसाद.  भारतात होते तेव्हा फोन करायला जमलं नाही का? असं विचारावंसं वाटत होतं तेवढ्यात तिच म्हणाली,
"काकू गेल्यावर वेळच झाला नाही फोन करायला."
"मी, ताई (माझी बहिण) आम्ही वाट पाहिली तुझ्या फोनची."
"रात्री एक दोन वाजेपर्यंत अभ्यास, दिवसा नोकरी...." तिने ती कशी कार्यमग्न होती तेच सांगायला सुरुवात केली.
माणसं खरंच इतक्या व्यापात असतात की फेसबुकवर गप्पा मारु शकतात पण सात्वनाचे चार शब्द बोलायला वेळच्या वेळी त्यांना जमत नाही?.

"आता वडिलाचं काय करणार?"
वडिलाचं काय करणार? ती काय एखादी वस्तू आहे की इथे ठेवणार की तिथे ठेवणार?
"बघू." अजून विचार नाही केलेला.  त्यांना काय वाटतं हे महत्त्वाचं.
"एकटे कसे रहातील. तुम्ही घेऊन जा बहिणीपैकी कुणीतरी."
"हो, पण त्यांना काय वाटतं ते महत्त्वाचं ना." मग इथून पुढे त्याच अर्थी पण वेगवेगळे शब्द असलेल्या संभाषणाचं दळण.
 आई गेल्यावर पहिल्या दहा दिवसात हे असंच, खूप जणांबरोबर.

आई गेल्यावर सवाष्ण म्हणून आलेल्या बाईंचा वडिलांना फोन,
"तुम्ही घर विकता आहात असं कानावर आलं. विकणार असाल तर आम्हाला हवं आहे."
"पण आम्ही तर कोणाकडे बोललेलो नाही घर विकायचं आहे म्हणून." शांतपणे वडिल.
"नाही म्हणजे आम्हाला वाटलं, आता तुम्ही एकटे कसे रहाणार, मुलींकडे जाणार असाल...."
वडिल नुसतेच हसले. त्या बाईंनी पुन्हा खुंटा बळकट केला.
"पण विकणार असाल तेव्हा आम्हालाच सांगा पहिल्यांदा."
या बाईं आईसाठी आल्या तेवढ्यात किती निरिक्षण केलं असेल नाही? म्हणजे, मुलीच आहेत यांना, जातीलच इथून, घर विकतील वगैरे....
याला काय म्हणायचं? येतात का असे अनुभव तुम्हाला देखील? म्हणजे, माणसं नको त्या ठिकाणी नको ते बोलतात, नको तसं वागतात.....आणि आपण काही आक्षेपार्ह करतो आहोत हे त्यांच्या गावीदेखील नसतं. उत्तर द्यायला गेलं तर आम्ही तर प्रेमाने, चांगल्यासाठी.....इत्यादी ऐकावं लागतं. काय करायचं अशावेळेस?  मनुष्यस्वभाव, ज्याचं जळतं त्याला कळतं असं मनात म्हणत गप्प बसायचं?, की होता है  ऐसा....असं म्हणून सोडून द्यायचं?