रोज एकेक स्वप्न
विसावतंय मनाच्या कोपर्यात
बसली आहेत जणू निवांत देव्हार्यात!
किती जमली आहेत स्वत:हून
निरखते त्यांना डोळे भरुन
पूर्ततेच्या कल्पनेने हरखून!
निरखतायत स्वप्न एकमेकांना असूयेने
ढकलतायत एकमेकाला त्वेषाने
अग्रक्रमाच्या इर्षेने!
हाताळेन एकेक सवडीने
कशाला काही घाई गडबडीने
राहावं म्हणते जरा सुखासमाधानाने!
स्वप्नांच्या भाऊ गर्दीचा
पडला केव्हातरी विसरच
कोपर्यात झाली खरी त्यांची घुसमटच!
बसून बसून फारच त्रास लागली द्यायला
म्हटलं, हवीत कशाला ती आपल्याला
द्यावीत आता जशीच्या तशी दुसर्याला!
पण नकोच, खूप आवडीने धरलेल्या फुलपाखराला
मुक्त श्वास घेण्यासाठी सोडायचो आपण लहानपणी
तसं एकेक स्वप्न सोडते मी आता निळ्याशार आभाळात जागेपणी!
विसावतंय मनाच्या कोपर्यात
बसली आहेत जणू निवांत देव्हार्यात!
किती जमली आहेत स्वत:हून
निरखते त्यांना डोळे भरुन
पूर्ततेच्या कल्पनेने हरखून!
निरखतायत स्वप्न एकमेकांना असूयेने
ढकलतायत एकमेकाला त्वेषाने
अग्रक्रमाच्या इर्षेने!
हाताळेन एकेक सवडीने
कशाला काही घाई गडबडीने
राहावं म्हणते जरा सुखासमाधानाने!
स्वप्नांच्या भाऊ गर्दीचा
पडला केव्हातरी विसरच
कोपर्यात झाली खरी त्यांची घुसमटच!
बसून बसून फारच त्रास लागली द्यायला
म्हटलं, हवीत कशाला ती आपल्याला
द्यावीत आता जशीच्या तशी दुसर्याला!
पण नकोच, खूप आवडीने धरलेल्या फुलपाखराला
मुक्त श्वास घेण्यासाठी सोडायचो आपण लहानपणी
तसं एकेक स्वप्न सोडते मी आता निळ्याशार आभाळात जागेपणी!
