मोसम,
माझ्या वडिलांचं गाव. पण आपल्या मनातला प्रत्येक विचार म्हणजे ’मोसम’ च नाही का? त्याच विचारांची अनुभवांची ही शृखंला...कथा, कविता, अनुभव, लेख या माध्यमांतून.
अमेरिकेत अकल्पनीय गुन्ह्याची शिक्षा भोगून पंकज भारतात मुलीला भेटायला परततो. पंकजने त्याने केलेल्या कृत्याने मुलीचा ताबा गमावला. इतक्या वर्षांनी ती त्याला भेटेल? माफ करेल? तिला सत्य माहित असेल? बापलेकीच्या नात्यात पडलेली दरी तशीच राहिल की दूर होईल? ऐका/पाहा दृश्यकथन दरी.
सत्यघटनेवर आधारित अकल्पित घटनेने दुरावलेल्या बापलेकीच्या नात्याचा गुंता!
फेसबुकवर भावदर्पणतर्फे सुरू केलेल्या कथावाचन व ललित वाचन शृंखलेतील माझी ही कथा, ’अनुभव’. स्व:ताला पाहिजे ते मिळवण्यासाठी माणूस नैतिक, अनैतिक, परदेशात आपल्या देशाची प्रतिमा अशा विचारांना उडवून लावत काय करतो त्याचा प्रत्यय देणारी कथा नक्की ऐका आणि प्रतिक्रियाही कळवायला विसरु नका.
'चष्मा आण,
पाणी दे. चहा कर.' आजोबा दिसेल त्याला पकडतात. कामांची रेल्वेगाडी सोडतात. आई म्हणते,
’नाचवतात सगळ्यांना.’
मी त्यांनाकाम सांगितलं की मात्र ओरडतात,
'हातपाय आहेत ना? स्वत:ची कामं स्वत: करायची' असं म्हणतात आणि आरामखुर्चीत
डुलत बसतात.
मी आज
खोलीत लपून बसलो. कामांची रेल्वेगाडी आजीने हाकली.आजोबा गेले. मी हळूच विचारलं.
"गेले का
जमदग्नी?"
"कोण जमदग्नी?
बाहेर ये." आजोबा खेकसले. मी घाबरलो.आजोबा होते की इथेच. मी पळणार होतो पण आजोबांनी
मला धरून आणायला आजीला पाठवलं असतं.
"बाहेर
ये." आजोबा परत जोरात ओरडले. मी बाहेर आलो.
"कोण
जमदग्नी?"
आजोबांनी डोळे वटारुन विचारलं.
"आजी तुम्हाला
जमदग्नीम्हणते.जमदग्नी म्हणजे काय?" आजोबानी मला उत्तर दिलं नाही. तेआजीवर
वसकन ओरडले.आजी आहे कुठे? आजी तिथे नव्हतीच.नेहमी मी पळतो.
आज आजी पळाली.
पण मला
कुणीतरी सांगा ना,जमदग्नी म्हणजे काय?
-----------------------------------------
भगदाड
"उठ गं" आईचा आवाज चढला.
"झोपले की उठवतेस. उठले की झोपवतेस."
मी कुरकुरले.
"लाडात येऊ नकोस." ती चिडली.
निघून गेली.मी उगाच भिंतीवर पाय मारला. इकडच्या
भिंती पोकळ. भगदाडच पडलं. मी घाबरले.
"काय झालं?" आईने खालून जोरात विचारलं
"पुस्तक पडलं."मी भगदाड झाकलं. त्यावर उशी ठेवली.
धावत खाली गेले.
"खरं सांगितलं की तू ओरडत नाहीस ना?"
"काय केलंस?" आई चिडली. मी गप्प.
"सांग. नाही ओरडणार." नाईलाजाने
आई म्हणाली.
तिला मी खोलीत नेलं. भगदाड दाखवलं.
"ऑ?" आईचं
तोंड उघडंच राहिलं. ती मटकन बसलीच.चिडली,
बडबडायला लागली.
"तू ओरडणार नव्हतीस."
मी रडायला लागले.
"मी ओरडत नाहीये." ती
ओरडत म्हणाली.
मोठी माणसं! बोलतात एक, वागतात वेगळं. मोठी माणसं!
-----------------------------------------
मजा
एकदा मजा
झाली. आईने न सांगता मी सगळं केलं. दात घासले, आंघोळ केली. नाश्ता कटकट न करता
खाल्ला, गृहपाठ केला. एकदम शहाण्यासारखी वागले. आईला धक्काच
बसला. बाबाला वाटलं मला अक्कल आली.
दादा म्हणाला,
"काहीतरी गडबड आहे."
तोगडबड शोधायला खोलीत गेला.माझ्या, त्याच्या. परत आला.
"काय रे? काय उद्योग केले आहेत कार्टीने?" आईने विचारलं.
"काही नाही." तो
पुटपुटला. मी दादाची फजिती झाली म्हणून टाळ्या वाजवल्या. तेवढ्यात बाबा दादाचं चित्र
घेऊन आला. मी घाबरले. आईच्या मागे लपले.
खूप दिवसात ब्लॉगवर यायलाच जमलं नाही. एकांकिकेच्या गडबडीत वेळच झाला नाही. गेले चार महिने दोन एकांकिका बसवत होतो आम्ही. म्हणजे मी आणि माझा नवरा. 'खेळ' आणि 'सांगायचं राहिलंच'
कलाकार आणि मित्रमंडळी होतीच मदतीला. पण नाट्यगृह आरक्षित करणं, तिकीटं विकणं, जाहिरात करणं, एकांकिकेची जाहिरात करताना संकेतस्थळासाठी वर्णन, रेडिओसाठी वेगळं, माहितीपत्रकाकरता निराळं.....खूप कामं. आणि सराव, सराव, सराव....त्यात एका एकांकिकेत भूमिका आणि दोन्हीचं दिग्दर्शन. पण छान पार पडलं सारं. २५० च्या आसपास लोक होती. प्रेक्षकांना आवडल्या दोन्ही एकांकिका. यादुव्यावर माहिती आहे. एकांकिकाच्या क्लिप्स आहेत त्या पहा. कळवा मला कशा वाटल्या. वाचकांपैकी अमेरिकतलं कोणी असेल तर तुमच्या इथे (मंडळात) अभिव्यक्तीच्या एकांकिका करायला मिळतील का किंवा कुणाशी त्यासाठी संपर्क साधता येईल ते कळवलंत तर आनंद होईल. http://marathiekankika.wordpress.com/
अतिप्रगत देशात सुधारणाचं वारंही जवळपास पोहोचू न देणारी जवळजवळ पाव मिलियन लोकवस्ती आहे हे अविश्वसनीय सत्य आहे. अमेरिकेतल्या पेनसेल्व्हिनिया आणि ओहायो या भागात आमिश नावाची ही जमात आहे. आपल्याकडच्या शेतकी जीवनाशी अगदी किंचित साधर्म्य साधणार्या या जमातीच्या चालीरिती फार वेगळ्या आहेत. यामुळेच सर्वसामान्य अमेरिकन आणि पर्यटकांच्या दृष्टिनेही हा समाज म्हणजे एक आकर्षण आहे. अतिशय वेगळ्या पार्श्वभूमीवर घडत जाणारी कालबाह्य संस्कृती जोपासणार्या समाजात घडलेली ही नाट्यंमय कथा.
मराठी रेडिओवर नुकतीच माझ्या ’मेल्टींग पॉट’ या कथासंग्रहातील ’प्रस्तर’ कथा प्रसारित झाली. प्रस्तर ही कथा म्हटलं तर माझ्या अमेरिकन मैत्रीणींची म्हटलं तर कुणाच्याही वाट्याला तिच्यासारखं आयुष्य येवू शकणारी.
आई, मुलगा आणि वडिलांच्या नात्यातील ही विचित्र गुंतागुंत. आपल्या तरुण मुलाच्या आक्रमकपणाने शीला हादरुन जाते. हा वडिलांच्या वळणावर तर नाही ना चालला हा प्रश्न तिला तिच्या संसाराकडे वळून पहायला लावतो.
मुलाला मानसोपचारतज्ञाच्या मदतीने माणसात आणायचे तिचे प्रयत्न यशस्वी होत आहेत असं वाटत असतानाच पुन्हा एकदा गाडलेल्या संसारातील भुतं जागी होऊन तिच्या समोर उभी रहातात. विसरुन गेलेलं आयुष्य नव्याने सुरु करण्याची वेळ तिच्यावर येवून ठेपते. काय होतं त्या तरुण मुलाचं, वडिलांचं आणि समर्थपणे येईल त्या प्रसंगाला तोंड देणार्या शीलाचं?