शाळा

शाळेचं नाव घेतलं की जीवात कसं गलबलतं
सारं काही उगाचच ओळखीचं भासतं!

एकच शाळा हाच शिक्का अनमोल
हर एक मनातला ओलावा खोल!

कुणीतरी कुणाला ओळखलं
आठवणींच्या गजर्‍यात पुन्हा ओवलं!

काही चेहरे प्रेमात पडलेले
काळाच्या ओघात दुरावलेले!

काही चेहरे प्रेम व्यक्त न केलेले
पुन्हा इथे डोकावलेले!

असतो एखादा तरी दुवा
जागवतो मनातला मेवा!

रस्त्याच्या कडेचं अरबट - चरबट खाणं
हिरव्यागार मैदानावरचं सुसाट पळणं!

मैदान,  शिक्षक, मित्र - मैत्रिणी
मनाच्या फळ्यावर सार्‍याची गर्दी!

प्रत्येकाच्या आठवणींची वेगळी पाटी!
कमावलं, गमावलंची पुसट नक्षी!

तेवत ठेवू दिवा स्नेहाचा
शाळेतल्या सवंगड्यांचा! - मोहना प्रभुदेसाई जोगळेकर

मराठी नाटक मंतरलेली चैत्रवेल झलक

एक झंझावत. झोडपलं गेलेलं घर आणि त्या पडझडीत स्वत:चं रहस्य जपत वावरणारी माणसं. आपापल्या रहस्याला कवटाळून बसलेली. या माणसाच्यासहवासात बाहेरच्या व्यक्तींचा प्रवेश होतो आणि ती देखील या रहस्याचा एक भाग बनून जातात. प्रत्येकाचं आयुष्य बदलून जातं. गुंतागुंत वाढत जाते. कसा सोडवतात हा गुंता ही सारीजणं? काय होतं अखेर?


फोटो आणि इतर एकांकिका या दुव्यावर - https://marathiekankika.wordpress.com/